Na pracodawcy ciąży obowiązek przeniesienia do innej pracy pracownika, u którego stwier-dzone zostały objawy choroby zawodowej. Podstawą do takiego przeniesienia jest orzecze-nie lekarskie, w którego treści lekarz powinien wskazać termin przeniesienia i określić dłu-gość jego trwania. Wspomniana „inna praca” nie może narażać pracownika na działanie czynnika, który wywołał objawy choroby zawodowej (art. 230 § 1 k.p.). Powinność przenie-sienia pracownika do innej pracy w razie zdiagnozowania wspomnianych objawów jest naka-zem skierowanym do obu stron stosunku pracy. Z jednej strony jest poleceniem, którego odmowa wykonania przez pracownika może być uznana za ciężkie naruszenie podstawo-wych obowiązków pracowniczych, stanowiące podstawę do rozwiązania umowy o pracę w trybie natychmiastowym przez pracodawcę (art. 52 § 1 pkt 1 k.p., wyrok SN z dnia 1 grudnia 1999 r., I PKN 425/99, OSNP 2001, nr 8, poz. 263). Z drugiej zaś strony, jeżeli pracodawca nie dokona przeniesienia w terminie wskazanym w orzeczeniu lekarskim, wówczas pracow-nik może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia.
Przeniesienie do innej pracy nie wymaga zastosowania wypowiedzenia warunków pracy czy też zawierania porozumienia zmieniającego w tym przedmiocie. Ma ono charakter okresowy, a jego czas trwania wyznacza orzeczenie lekarskie, które będzie uzależniało powrót na po-przednie stanowisko pracy od faktu wyeliminowania czynnika powodującego objawy choroby zawodowej. Do tego czasu okres przeniesienia może być sukcesywnie przedłużany na pod-stawie kolejno wydawanych orzeczeń lekarskich. Jeżeli przeniesienie do innej pracy powo-duje obniżenie wynagrodzenia, pracownikowi przysługuje dodatek wyrównawczy – na wspomnianych wcześniej zasadach – przez okres nie przekraczający sześciu miesięcy (art. 230 § 2 k.p.).
