W najnowszym i już ugruntowanym orzecznictwie SN przyjmuje sie, że kontynuowanie stosunku pracy po przyznaniu pracownikowi świadczenia emerytalno-rentowego, a nawet pobieranie świadczenia
nie oznacza przejścia na emeryturę. Spełnienie bowiem przez pracownika warunków uprawniających do renty z tytułu niezdolności do pracy lub emerytury nie stwarza dla żadnej ze stron obowiązku rozwiązania stosunku pracy. Dlatego też zachowanie prowadzące do ustania stosunku pracy w związku z nabyciem wymienionych uprawnień musi przybrać formę prawną rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy, określoną w przepisach prawa pracy. Powyższy pogląd wyraził SN w uchwale z 06.08.1998 r. (III ZP 22/98, OSN 1998/24/713), i powtórzył w wyroku z 04.06.2002 r. (I PKN 346/01, Pr. Pracy 2003/1/35).
Z istoty roszczenia o odprawę emerytalną wynika,
że staje się ona wymagalna w dacie przejścia na emeryturę (wyr. SN z 02.10.1990 r., I PR 284/90, PiŻ 1991/7/15). W nowszym orzeczeniu SN stwierdził, że roszczenie o zapłatę odprawy emerytalnej jest wymagalne od dnia rozwiązania stosunku pracy, także wtedy, gdy orzeczenie przyznające emeryturę zostało wydane później (wyr. SN z 09.04.1998 r., I PKN 508/97, OSN 1999/8/267). Należy jednak uznać, że za datę przejścia na emeryturę lub rentę należy przyjąć albo datę ustania stosunku pracy po wcześniejszym przyznaniu pracownikowi jednego z ww. świadczeń, albo datę przyznania świadczenia, jeżeli nastąpiło ono po ustaniu stosunku pracy.